ریسه اسکورپیون

ریسه اسکورپیون

همراه می شویم با جان جونز و به برسی یکی از ریسه های قدیمی کپورگیری یعنی ریسه عقربی می پردازیم…

برخی از ریسه های قدیمی هنوز می توانند توانایی های بالقوه خود را ثابت کنند. اما متاسفانه به دلیل جهت گیری ذهن ماهیگیران با ریسه های محبوب روز, دیگر مجالی برای صحبت درباره این ریسه های کلاسیک باقی نمی ماند. اما در اینجا به بررسی ریسه ای می پردازیم که در جایگاه خود می تواند برایتان شمار نا محدودی کپور بگیرد و بستن آن نیز چندان دشوار نیست اما همواره در نظر داشته باشید که ریسه هایی را انتخاب کنید که نحوه بستن صحیح آنها برایتان ساده باشد.

مجله ای ماهانه را به یاد دارم که در اواخر دهه هشتاد و اوایل دهه نود با مقالات مارتین کلارک مرا شگفت زده می کرد. مارتین موفقیتهای چشمگیری در سخت ترین آبهای کشور بدست آورده بود. روشهای او در بستن ریسه مشابه فرانک وارویک بود. یکی از ریسه های وی در برخی از آبها بسیار موفق عمل می کرد البته عملکرد این ریسه را نمی توان به همه دریاچه ها تعمیم داد. 

در نقطه مقابل هستند ریسه هایی که می توان آنها را بدون نگرانی در اکثر آبها بکار گرفت ، مثل : ریسه های رونی ، چودی مفصلی و واقعا جای ریسه کار آمد و فروتن مویی ساده در این لیست خالیست چرا که در برخی از شرایط کارایی قابل قبولی ندارد.

بیایید با هم نگاهی بیاندازیم به یکی از ریسه های ابداعی مارتین …

ریسه عقربی ( اسکورپیون )

قبل از شروع می خواهم چند پاراگراف درباره کتاب ریسه های پیشرفته که مدتها پیش توسط تیم کردا به چاپ رسید بنویسم. تا بینش روشنتری به طرز تفکر مارتین درباره ریسه و دلیل اقدام وی به ابداع آنها ، پیدا کنید.

این روزها تمام ریسه های مرسوم تنها زمانی موثر واقع می شوند که ابتدا قلاب وارد دهان ماهی شده و سپس در یک زمان بسیار کوتاه هوکلینک سفت شده و وزن سرب را به قلاب منتقل کند. برای حادث شدن این مهم ,هر بار ماهی باید در یک جهت و موقعیت مکانی مطلوب قرار بگیرد تا در هنگام ورود قلاب به دهان کپور ، ماهی به اندازه کافی از سرب فاصله داشته باشد و اگر حرکت ماهی به سمت سرب باشد موضوع مهم سفت شدن نخ و انتقال وزن سرب به قلاب به شکل موثر اتفاق نیوفتاده و اگثر اوقات پس از یک تک بوق ,ماهی موفق به پس زدن ریسه می شود.

تا حالا به این موضوع فکر کرده اید که چند بار نخ ریسه شما وارد دهان ماهی می شود تا یک ماهی به قلاب بیوفتد؟ واقعیت این است که در آبهایی که دارای ذخیره ماهی خوبی هستند ولی بشدت تحت فشار قلاب قرار دارند این اتفاق ممکن است بارها و بارها بیوفتد. اگر کمی عقبتر به اواخر دهه هفتاد و اوایل دهه هشتاد برگردیم می بینیم که صید در برخی آبها با ریسه های مویی ساده دشوار شده بود تا اینکه تغییراتی در سختار ریسه ها ایجاد شد. 

بی شک می توان گفت کپورها آموخته بودند چگونه از افتادن به دام ریسه های مویی جلوگیری کنند. در طی ۱۵ سال بعد بخش اعظمی از کل دانش امروزی ما در باب ریسه های موفق شکل گرفت که همگی دارای ساختاری متفاوت بودند یا با تغییراتی جزیی عملکرد ریسه احیا شده بود.

پاراگرافهای فوق ,من را در این حیرت فرو‌ می برد که نوشته های مارتین مربوط به ۲۵-۲۶ سال قبل هستند! و آنچه برای من جالب است این موضوع ست که هنوز هم کپورها ریسه ها را پس می زنند ، همانطور که دربسیاری از فیلمهای زیر آب به وضوح این مطلب را مشاهده می کنیم. پس در واقع چیزی تغییر نیافته و به راستی آیا ریسه ها و طرز فکرها پیشرفته تر و موثر تر شده اند؟

مارتین متذکر می شود که ریسه ها باید به ماهی اجازه کمی حرکت بدهند تا قلاب در لب کپور بنشیند و این موضوع هنوز هم درست است. قلابهای تیز تر نتایج بهتری خواهند داشت ولی واقعیت این است که هر چه قدر هم قلاب تیز باشد باید ماهی حرکت کند تا نفوذ قلاب اتفاق افتد.

یک برتری بزرگ ریسه عقربی این است که نشستن قلاب چندان وابسته به حرکت کردن ماهی نیست. تنها کافی ست که کپور طعمه را بمکد و تنها چیزی که وارد دهان ماهی می شود یه قلاب کاملا متعادل شده ست. تا اینجا باز هم ممکن است به این ریسه بخندید چرا که اصلا شکل متعارفی ندارد اما همه اینها قبل از بکار گرفتن آن خواهد بود. اما چیزی که باید دوباره تاکید کنم این است که هر ریسه در شرایط خاصی در جایگاه اصلی خود قرار می گیرد. 

یکی دیگر از ویژگیهای این ریسه قابلیت بازیابی مجدد ست. طعمه فیکس شده پس در جای خود ایستاده می ماند و با مکش ماهی حرکت نمی کند تا قدرت شناوری آن به اتمام رسد. قلاب که به کمک یک تکه ابر در بی وزنی کامل متعادل گشته ,اگر توسط یک ماهی مکیده و پس زده شود به آرامی به سمت جایگاه خود حرکت می کند و مجددا ریسه در حالت اولیه و مسلح قرار می گیرد. این دقیقا همان سیستمی ست که در ریسه های مفصلی نیز وجود دارد با این تفاوت که در این ریسه قلاب به صورت مستقیم در تماس با یک سرب سنگین است و خبری از سایر اجزا ریسه مثل هرزگرد و سیستم سرب هلی کوپتری نیست.

جهت بستن این ریسه به تصویر های مرتبط دقت کنید. همانطور که می بینید دو رشته نخ این ریسه را توسط نوار پی وی ای بسته است چرا که در غیر اینصورت قبل از خواباندن ریسه احتمال پیچ خوردن آنها به هم وجود دارد. باید در نظر داشته باشید که کاربرد این ریسه معطوف به قسمتهای کناری آب ست و برای پرتابهای بلند مناسب نیست اما مطمعا هستم با وجود این همه کپور گیر خلاق و در نظر گرفتن نحوه عملکرد کلی این ریسه به زودی ریسه جدید عقربی هم ابداع خواهد شد.

مراجعه به ریسه های قدیمی همانند این مورد ، می تواند کمک بسیار زیادی به بهبود ریسه های حال حاضر کند اما همان طور که در سطور اول هم گفتم اگر به فکر استفاده از یک ریسه هستید حتما موردی را انتخاب کنید تا بستن آن برایتان ساده و راحت باشد.

تا مجال بعدی…

برگرفته از:

نویسنده: جان جونز

مترجم: حسین وفا